زمستان(مهدي اخوان ثالث)

سلامت را نمي خواهند پاسخ گفت
                                 سرها در گريبان است .
كسي سر بر نيارد كردپاسخ گفتن و ديدار ياران را .

نگه جز پيش پا را ديد , نتواند ,
                        كه ره تاريك و لغزان است .
و گر دست محبت سوي كس يازي ,
              به اكراه آورد دست از بغل بيرون ؛
                            كه سرما سخت سوزان است .

نفس كز گرمگاه سينه مي آيد برون , ابري شود تاريك .
          چو ديوار ايستد در پيش چشمانت .
                   نفس كاينست , پس ديگر چه داري چشم
                    ز چشم دوستان دور يا نزديك ؟

مسيحاي جوانمرد من! اي ترساي پير ِپيرهن چركين !
         هوا بس ناجوانمردانه سردست ... آي .
                        دمت گرم و سرت خوش باد !
                        سلامم را تو پاسخ گوي , در بگشاي !

منم من , ميهمان هر شبت , لولي وش ِمغموم .
         منم من , سنگِ تيپا خورده رنجور .
               منم دشنام پست آفرينش , نغمه ناجور .
                     نه از رومم , نه از زنگم , همان بيرنگِ بيرنگم .
بيا بگشاي در , بگشاي , دلتنگم .
حريفا ! ميزبانا ! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج مي لرزد .
تگرگي نيست , مرگي نيست .
صدايي گر شنيدي , صحبت سرما و دندان است .

من امشب آمدستم وام بگزارم .
   حسابت را كنار جام بگذارم .
     چه مي گويي كه بيگه شد , سحر شد , بامداد آمد؟
فريبت مي دهد, بر آسمان اين سرخي ِبعد از سحرگه نيست .
حريفا!گوش سرما برده است اين, يادگار سيليِ سردِ زمستان است.
    و قنديل سپهر تنگ ميدان . مرده يا زنده,
         به تابوتش ستبرِ ظلمت نُه تويِ مرگ اندود , پنهان است .

سلامت را نمي خواهند پاسخ گفت .
   هوا دلگير , درها بسته, سرها در گريبان, دستها پنهان,
         نفسها ابر , دلها خسته و غمگين ,
                درختان اسكلتهايِ بلور آجين ,
                       زمين دلمرده , سقفِ آسمان كوتاه ,
                                                   غبار آلوده مهر و ماه ,
                        زمستان است .

 (م . اميد ) تهران ـ دي ماه 1334

از اخوان چه مي‌دانيد؟؟

در سال 1307 در مشهد چشم به جهان گشود.
 تحصيلات ابتدايي و متوسطه را در همين شهر گذراند و در سال 1326 دوره هنرستان مشهد رشته آهنگري را به پايان بر و همان جا در همين رشته آغاز به کاركرد.
سپس به تهران آمد آموزگار شد و در اين شهر و پيرامون آن به تدريس پرداخت.
اخوان چند بار به زندان افتاد و يک بار نيز به حومه کاشان تبعيد شد.
در سال 1329 ازدواج کرد در سال 1333 براي بار چندم به اتهام سياسي زنداني شد.
پس از آزادي از زندان در 1336 به کار در راديو پرداخت و مدتي بعد به تلويزيون خوزستان منتقل شد.
در سال 1353 از خوزستان به تهران بازگشت و اين بار در راديو وتلويزيون ملي ايران به کار پرداخت.
در سال 1356 در دانشگاه هاي تهران ملي و تربيت معلم به تدريس شعر ساماني و معاصر روي آورد در سال 1360 بدون حقوق و با محروميت از تمام مشاغل دولتي بازنشسته شد.
در سال 1369 به دعوت خانه فرهنگ آلمان براي برگزاري شب شعري از تاريخ 4 تا 7 آوريل براي نخستين بار به خارج رفت.
سرانجام چند ماهي پس از بازگشت از سفر در شهريور ماه جان سپرد وي در توس در کنار آرامگاه فردوسي به خاك سپرده شد از او 4 فرزند به يادگار مانده است.

 روحش شاد