بیوگرافی مجيد مظفري ( مصاحبه با خراسان)

مجيد مظفري متولد ١٣٣٠ در تهران است. وي داراي مدرك تحصيلي ديپلم مي باشد اما دوره ٢ ساله بازيگري را، در دانشگاه «ون سان پاريس» گذرانده است. وي پس از بازگشت به ايران، تحت نظر اساتيد بازيگري نيز به آموزش اين حرفه پرداخت. مظفري علاوه بر فعاليت هاي سينمايي، در عرصه تئاتر و تلويزيون هم حضوري فعال و مستمر داشته و دارد. وي تجربه همكاري با كارگردانان بزرگ و مطرحي مانند «بهرام بيضايي»، «مسعود كيميايي»، «كيانوش عياري» و... را در كارنامه خود دارد. مظفري معتقد است بهترين سن براي بازيگري، ميانسالي است. زيرا در اين سن، بهتر مي توان «عشق» و «زندگي» را به تصوير كشيد. او با ابراز تاسف از اين كه در سينماي امروز ايران، براي بازيگران ميانسال نقش هاي كمتري نوشته مي شود، مي گويد: «برايم مهم نيست چه كارگردان هايي سراغم بيايند. اگر من بازيگر خوبي باشم بي ترديد از كارگردان هاي مطرح سينما پيشنهاد بازي خواهم داشت.» مظفري سينماي امروز را به هيچ وجه نمي پذيرد و اميدوار است كه سينماي اواخر دهه ٦٠ و اوايل دهه ٧٠، دوباره تكرار شود. وي مي گويد: «هر نقشي را نمي پذيرم و از كليشه شدن پرهيز مي كنم»! مظفري در سال هاي اخير جداي از بازيگري، به كارگرداني و تهيه كنندگي نيز روي آورده است. در گفت وگويي كوتاه از سينما، بازيگري و دلبستگي هايش برايمان گفت. " فيلم شناسي: شهر قصه (١٣٥٢)، تركمن (١٣٥٣)، زير پوست شب (فريدون گله- ١٣٥٣)، سازش (محمد متوسلاني- ١٣٥٣)، غريبه و مه (بهرام بيضايي- ١٣٥٤)، همسفر (مسعود اسداللهي- ١٣٥٤)، جنگ اطهر (محمدعلي نجفي- ١٣٥٧)، سرخ پوست ها (غلامحسين لطفي- ١٣٥٧)، دانه هاي گندم (حسن رفيعي، ١٣٥٨)، تفنگدار (جمشيد حيدري- ١٣٦١)، عبور از ميدان مين (جواد طاهري- ١٣٦١)، زخمه (خسرو ملكان- ١٣٦٢)، آوار (سيروس الوند- ١٣٦٤)، تنوره ديو (كيانوش عياري- ١٣٦٤)، يوزپلنگ (ساموئل خاچيكيان- ١٣٦٤)، تيغ و ابريشم (مسعود كيميايي- ١٣٦٥)، تشكيلات (منوچهر مصيري- ١٣٦٥)، روزهاي انتظار (اصغر هاشمي- ١٣٦٥)، گل مريم (حسن محمدزاده- ١٣٦٦)، كشتي آنجليكا (محمد بزرگ نيا- ١٣٦٧)، در مسير تندباد (مسعود جعفري جوزاني- ١٣٦٧)، فاني (افشين شركت- ١٣٦٨)، ريحانه (عليرضا رئيسيان- ١٣٦٨)، ساوالان (يدا... صمدي- ١٣٦٨)، شهر خاكستري (حسن هدايت- ١٣٦٩)، مسافران (بهرام بيضايي- ١٣٧٠)، سايه هاي هجوم (احمد اميني- ١٣٧١)، راز خنجر (محمدحسين حقيقي- ١٣٧١)، بيا با من (مهدي ودادي- ١٣٧١)، تماس شيطاني (حسن قلي زاده- ١٣٧١)، جنگ نفت كش ها (محمد بزرگ نيا- ١٣٧٢)، سه مرد عامي (١٣٧٢)، آرايش مرگ (افشين شركت- ١٣٧٣)، توفان (محمد بزرگ نيا- ١٣٧٥)، جان سخت (علي اكبر ثقفي- ١٣٧٦)، آسمان پرستاره (حسن قلي زاده، ١٣٧٨)، سگ كشي (بهرام بيضايي- ١٣٧٩)، بي همتا (١٣٨٠)، قلب هاي ناآرام (فقط كارگردان- ١٣٨٠)، تقاطع (ابوالحسن داوودي- ١٣٨٤).

شما در فيلم هاي «غريبه و مه»، «مسافران» و «سگ كشي»، بازيگر «بهرام بيضايي» بوده ايد. بي ترديد همكاري با وي، بايد برايتان تجربه هاي زيادي به همراه داشته باشد.
بي ترديد همين گونه است. من اگر در بازيگري به موفقيتي هم دست يافته ام، نتيجه تجاربي است كه به سبب بازي در فيلم هاي «بهرام بيضايي» كسب كرده ام و مرهون لطف ايشان هستم. اگر ١٠ كارگردان خوب و صاحب سبك داشته باشيم، نخستين آن ها «بهرام بيضايي» است. ايشان به سبب آگاهي به ادبيات، تاريخ و فرهنگ ايران، تسلط بسياري به سينما و تئاتر دارند. در سينماي بيضايي، خيلي چيزها وجود دارد كه آن را، از سينماي ديگران متمايز مي كند. همان گونه كه سينماي «داريوش مهرجويي»، «ناصر تقوايي» و «مسعود كيميايي»، بي نظير و منحصر به فردند. اما داستان هاي سينماي بيضايي وابسته به زماني خاص از تاريخ است. به همين سبب آثار وي، هرگز شامل مرور زمان نمي شود و تاريخ مصرف ندارد. شما همين حالا مي توانيد از تماشاي «رگبار» لذت ببريد؛ با وجود آن كه مدت زمان زيادي، از ساخت اين فيلم گذشته است. هر كسي كه به فيلم هاي بيضايي علاقه دارد، اگر براي بار سوم هم فيلم «سگ كشي» را ببيند، از تماشاي آن لذت خواهد برد. البته اين ويژگي، شامل برخي آثار كارگردانان صاحب نام سينماي ايران هم مي شود.
پس بايد نگاه متفاوت و خاصي، به حرفه بازيگري داشته باشيد.
حرفه بازيگري؟ مگر بازيگري حرفه است، وقتي نمي توان از طريق آن امرار معاش كرد؟ به گمان من، زماني كه پا به عرصه بازيگري مي گذاري، هرگز نبايد به اين فكر كني كه با اين حرفه زندگي ات را بگذراني و پيش ببري. وقتي يك بازيگر پيشكسوت، براي ترخيص از بيمارستان چشمش به كمك ديگران و دولت است، نبايد بازيگري را حرفه دانست. متاسفانه بازيگري در كشور ما، نه حرفه اي است و نه به سمت حرفه اي شدن پيش مي رود. شايد گفتن اين حقيقت تلخ براي خود من هم دشوار باشد، اما در هر حال بايد پذيرفت كه ما هنوز سينماي حرفه اي نداريم. اواخر دهه ٦٠ يا اوايل دهه ٧٠، شايد مي شد گفت سينماي ما يك سينماي حرفه اي و ملي است. چون آن زمان اگر سالي ١٠٠ فيلم داشتيم، ٧٠ درصد اين آثار، در شهرستان ها ساخته مي شد. وقتي در شهرستان ها فيلمي ساخته شود، فرهنگ، آداب، آيين، موسيقي، لهجه، گويش و پوشش مردم آن شهرستان ها در فيلم بازتاب خواهد داشت. اما متاسفانه سينماي امروز، شده چند تا جوان چشم آبي و يك خانه لوكس. اين كه سينما نيست، فروشگاه است. حتي اسم ها و عناوين فيلم هاي امروز، مضحك شده است.

چرا سينماي ما نتوانست مانند دهه ٦٠ و ٧٠، به پيشرفت برسد و اكنون در حال پسرفت است؟
 اين موضوع به سياست گذاري هاي سينمايي، وابستگي تام دارد. در آن سال ها مديران، براي پي ريزي و استمرار يك سينماي مطلوب، تلاش مي كردند. سياست مديران آن سال ها، سبب تعاملات بسياري ميان سينماگران و مخاطبان شد. اين طور نبود كه مردم با سينما قهر كنند. اما اكنون وضع گونه ديگري شده است. خودتان بگوييد. از حدود ٨٠ فيلمي كه در سال ساخته مي شود، چند فيلم خوب مي توان سراغ گرفت؟ چرا كارگردانان خوب سينماي ما، اين سال ها كمتر فيلم مي سازند؟ چرا بسياري از بازيگران توانمند ما، يا گوشه نشين شده اند و يا در فيلم هايي كه در شأن نام و شخصيت آن ها نيست، ايفاي نقش مي كنند؟ و... چه كسي بايد به اين پرسش ها پاسخ دهد؟ البته شما هم به خوبي مي دانيد. اين ها حقايق تلخي است كه هيچ كس حاضر نيست پاسخ گوي آن باشد.
" چه چيزي سبب مي شود كه شما، پيشنهاد بازي در يك فيلم سينمايي را بپذيريد؟
" " براي من نام كارگردان، از هر چيز ديگري مهم تر است. دوست ندارم با هر كارگرداني كار كنم. زيرا معتقدم اين نام كارگردان است كه ماندگاري يك اثر را تضمين مي كند. كارگردانان بزرگ و صاحب سبك، به كار بازيگر اعتبار مي دهند. زيرا آن ها هر بازيگري را، براي ايفاي نقش در فيلم هايشان انتخاب نمي كنند. البته فيلم نامه هم برايم مهم است؛ همچنين عوامل توليد پروژه، من بازيگري نيستم كه هر نقشي را بپذيرم. زيرا هرگز دوست ندارم كليشه شوم. فيلم نامه بايد براي من، حرف تازه اي داشته باشد. اگر نقش ها و فيلم نامه هاي تكراري به من پيشنهاد شود آن ها را رد مي كنم. ترجيح مي دهم بيكار باشم تا اين كه در يك كار متوسط بازي كنم.
اگرچه شما در كارنامه تان فيلم هاي خوب و ماندگاري داريد اما حضور در فيلم هاي سطحي چون «جان سخت»، «آسمان پرستاره»، «آرايش مرگ»، «تماس شيطاني» و... خلاف گفته خودتان را اثبات مي كند. بازي در چنين فيلم هايي، چه توجيهي مي تواند داشته باشد؟

 ببينيد! بي شك هر بازيگري در كارنامه خود، نقاط عطفي دارد اما در مقابل كارهايي را هم در كارنامه خود به ثبت رسانده است، كه چندان مورد رضايت خود او هم نيست. اين فراز و نشيب در كارنامه بازيگري من هم طبيعي است. اگر بازي در چنين فيلم هايي را پذيرفته ام، حتما دلايل و انگيزه هاي خاصي داشته ام. يا در آن زمان، كار خوبي به من پيشنهاد نشده و مدتي از سينما دور بودم يا نتوانستم به تقاضاي كارگردان پاسخ منفي دهم. اما شما هرگز نبايد به صرف حضورم دراين فيلم ها، نقش ها و بازي هاي خوبم را ناديده بگيريد. اصولا منتقدان ما انتظار دارند يك كارگردان يا بازيگر خوب، هميشه در سكوي نخست باشد. در حالي كه با توجه به شرايط چنين انتظاري منصفانه نيست. من نمي توانم به عنوان يك بازيگر، كه مناسبات خاص حرفه اي با عوامل توليد داشته ام، تمام دلايل پذيرش بازي در اين آثار را به شما بگويم.
 بيشتر دوست داريد در فيلم هاي چه كارگرداناني ايفاي نقش داشته باشيد؟
 من دوست ندارم به سراغ هيچ كارگردان بزرگ و صاحب نامي بروم. چون معتقدم بازيگر بايد با بازي خود، نشان دهد كه توانمند است. اگر من بازيگر خوبي باشم بي ترديد كارگردانان بزرگ به سراغم مي آيند. همان طور كه «بهرام بيضايي» به من پيشنهاد بازي داد. البته نمي توانم اين حقيقت را كتمان كنم كه دوست دارم در آثار «داريوش مهرجويي»، «مسعود كيميايي»، «ناصر تقوايي»، «ابراهيم حاتمي كيا»، «بهمن فرمان آرا»، «رخشان بني اعتماد» و ديگر كارگردانان مطرح سينماي ايران به ايفاي نقش بپردازم. اما هيچ وقت گدايي نقش نمي كنم. چون معتقدم اگر من بتوانم خود را به عنوان يك بازيگر توانمند نشان دهم، آنها سرانجام زماني به سراغم خواهند امد